___

Κάποτε, σε μια μικρή γωνιά του κόσμου, ζούσε ένας άνθρωπος που αγαπούσε το φως. Όχι το φως του ήλιου μόνο, ούτε το φως των λαμπτήρων. Αγαπούσε το φως που κρύβεται στις μικρές στιγμές — το φως που γεννιέται όταν ένα μωρό χαμογελά στον ύπνο του για πρώτη φορά, όταν δύο γονείς σκύβουν μαζί πάνω από μια νέα ζωή, όταν ο χρόνος μοιάζει να σταματά.

Αυτός ο άνθρωπος είχε ένα μαγικό κουτί με γυαλί μπροστά — μια φωτογραφική μηχανή. Όμως, δεν τη χρησιμοποιούσε για να τραβά απλώς φωτογραφίες. Τη χρησιμοποιούσε για να φυλακίζει το άυλο. Να αιχμαλωτίζει το άγγιγμα, το συναίσθημα, την ανάσα του πρώτου πρωινού στο σπίτι με το νεογέννητο.

Με τον καιρό, οι οικογένειες άρχισαν να του φέρνουν τα μωρά τους, σαν να του τα εμπιστεύονταν για να τα ζωγραφίσει με φως. Και εκείνος έφτιαχνε ιστορίες — όχι με λέξεις, αλλά με βλέμματα, με λεπτομέρειες, με τις σιωπές που μόνο μια εικόνα μπορεί να αφηγηθεί.

Και κάπως έτσι γεννήθηκε αυτός ο τόπος: ένα μικρό καταφύγιο εικόνων και συναισθημάτων. Ένα μέρος για όσους θέλουν να θυμούνται. Όχι πώς φαινόταν το μωρό τους — αλλά πώς ένιωθαν όταν το κρατούσαν στην αγκαλιά για πρώτη φορά.

Αν ήρθες μέχρι εδώ, ίσως και εσύ να ψάχνεις κάτι περισσότερο από μια φωτογραφία. Ίσως να ψάχνεις μια ιστορία. Και εγώ θα είμαι εδώ, με το φως μου, να την γράψουμε μαζί.